Parthenope (2024)

Sorrentino’nun kamerasıyla yazdığı son şiiri Parthenope.
Bir kadının yarım asrı aşkın yaşam yolculuğuna tanıklık ediyoruz. “Parthenope”, Napoli’nin ruhunu, şehrin derin karmaşasını ve onun ayrılmaz parçaları olan aşkı, özgürlüğü ve kaybolan zamanın izlerini taşıyan yüzleri anlatıyor.

Daria D’Antonio’nun etkileyici sinematografisiyle, Sorrentino’nun büyülü anlatımı, bu kadim şehirdeki sıradan ve unutulmaz anları yakalıyor. Parthenope’nin 1950’deki doğumundan bugüne uzanan bu yaşam yolculuğu, kahramanlıktan
uzak, ama özgürlüğe, Napoli’ye ve aşkın tüm yüzlerine—o gerçek, karmaşık ve anlatılamaz aşklara—derin bir tutkuyla dolu bir kadın hikayesi sunuyor. Capri’nin kusursuz yazları, gençliğin kaygısızlığı ve ardından gelen pusuya düşüşle
kapanan bir dönem… Ve diğerleri—Napolililer, erkekler ve kadınlar, izlenen ve sevilen, hayal kırıklıklarıyla dolu ama aynı zamanda hayat dolu olanlar; melankolinin dalgaları, trajik ironiler ve hüzünlü bakışlar. Hayatın, sıradan ya da unutulmaz olsun, ne kadar uzun olabileceğini biliyorlar. Zamanın akışı, geniş bir duygu yelpazesini açığa çıkarıyor.

Bu sırada Napoli, hem çok yakın hem de çok uzak bir arka plan olarak yerini alıyor; bu tanımlanamaz şehir, büyülüyor, güldürüyor ve her zaman nasıl acıtacağını biliyor. Sorrentino’nun “Parthenope”si, bir yaşamı ve bir şehri ölümsüzleştirirken, Napoli sokaklarından yükselen hayalet seslerle, hüzünlü bakışlarla ve zamana direnen aşkla dolu bir destan sunuyor. Napoli, hem bir şehir hem de bir karakter olarak sahnede yer alırken, izleyiciye yaşamın izlerini taşıyan büyüleyici bir şiir bırakıyor.

Parthenope, sıradan ya da olağanüstü olsun, yaşamın sonsuz döngüsünde her anın ne kadar kıymetli olduğunu hatırlatan bir ağıt niteliğinde.

Nil Birinci