Bilinen bir konuyu yoğun dram ögeleri ile sade ama başarılı bir şekilde anlatman film birbirine geçmiş üç hikaye içermekte:

Birinci hikaye (savaşın hemen öncesi): tahammülsüzlük.
“Öteki” tarafa duyulan nefret, çekilen tellerle resmi bir hale bürünüyor. Eli kulağında savaş, panik halinde insanlar, korku.

İkinci hikaye (savaştan sonra): bastırılan duygular ve yeniden doğuş.
Savaşta yıkılan evler gibi hislerin de enkazından yeşermeye çalışması.

Üçüncü hikaye (savaştan yıllar sonra, yakın geçmiş): pişmanlık, telafi çabası.
Savaşın getirdiği korku, harabeler, çaresizlik yerini yeni hayata, modern çağa ayak uydurabilmiş bir kasabaya bırakır ve insanlar yeni hayatlarına nispeten alışabilmişlerdir. Peki iç hesaplaşmaları? Tamamen unutulmuş mu geçmiş?

Üç hikayedeki kullanılan ortak motifler var; oturup ana karakteri izleyen köpek, üzerinden geçtikleri yol, su altı çekimleri; ve yanlış hatırlamıyorsam çalan parça.

Yönetmen başarısını oyuncuların doğallığı, hislerin güçlü ifadesi ve gerçekçiliğine borçlu, ve tabii ki görüntü yönetmenine. 2015’in en iyilerinden biri olmuş film.

Nil Birinci