Naifliğin her saniyesine işlediği bir dram filmi Vera Drake.

Yazılı bir senaryosu olmamasına rağmen Oscar ödüllerinde “En iyi senaryo” adayı olarak gösterilmiştir. Mike Leigh senaryonun ancak bu olaydan sonra akademiye gönderilmek için yazıya döküldüğünü açıklamıştır.

Filmde neredeyse hiç müzik kullanılmamasının sebebi, ilginçtir ki bütçenin olmayışı. O yüzden oyuncular dudakları ile şarkıları mırıldanarak aynı havayı yakalıyor.

İçeriğe döner isek;

Polisler eve gelene dek Leigh değil de herhangi bir İngiliz yönetmenin filmi sanabilirsiniz. Leigh imzasını tam da bu dakikadan sonra ilmik ilmik işlemeye başlıyor. Hem gülen hem ağlayan ama hep naif karakterler onun tarzı. Asla kafanızda oluşabilecek yüzeysel (ve bir Hollywood alışkanlığı olarak -sebep sonuç ve olması gereken-lere odaklı) soruları cevaplamaya tenezzül etmez, samimiyet onun ruhudur; saçma sapan toplumsal mesaj kasmaz asla. Sizi (Naked hariç) düşünmeye bile itmez bazen; sadece hissetmenizi ister. Leigh’in size en iyi verebileceği şey budur.

Yardım etmek ve bedeli. Bir Leigh tarzı olarak, sınıfına göre ayrılıyor bu yardım;
-Üst sınıfa para karşılığı ev temizliği
-Alt sınıfa ise karşılıksız yardım: kah engelli ve yaşlı komşularını ziyaret, kah aksi takdirde başı belaya girecek kadınlara düşük yaptırmak.
Şekline göre değişse de bütün bunlar ona göre “yardim”.
Hepsine yaptığı aslında ortak; bir demlik çay, sımsıcak bir gülüş ve tatlı sözcükler.

Filmin iç burkan üç sahnesi var;
-Yüzüğünü çıkartamadığı hapishane sahnesi
-Eşine suçunu itiraf edemediği sahne
-Naifliğinden ve dürüstlüğünden odun vermeyerek kendini savunamadığı mahkeme sahnesi

Peki;
-İşin asil tüccarı mendebur Lily’e (Leigh’in as oyuncusu Ruth Sheen) ne oldu
-Iyilik yaptığına emin olan Vera Drake, eve gelen polislere neden direkt olarak suçlu olduğunu söyledi
-Madem masumdu neden mahkemede kendisini savunmadı

Bu üç soru ise Leigh’nin dilinden anlayan kişiler tarafından kesinlikle sorulmamalıdır.

Nil Birinci