İtalya dendiğinde akla gelen ilk yerlerde değil de, akla gelmeyecek varoşlarda dolaşıyor kameralar. Uyuşturucu bağımlısı iki dostun ilişkisi üzerinden akıyor film; kötü aslında yüzde yüz kötü değildir’i işlemiş. Yin yang öğretisi gibi, siyahın içindeki beyaz olayı. Birbirlerine de bağımlı Cesare ve Vittorio, birbirlerini seviyorlar, dövüyorlar, sevgili gibi bir ayrılıp bir barışıyorlar. Gerçek hayatta da madde bağımlısı olan bu karakterler film boyunca başarılı bir performans sergiliyor.

Yönetmenin diğer filmi Amore Tossico ile ortak sahneler barındırıyor (dondurma sahnesi: at – nec )

Yönetmen filmi daha vizyona girmeden vefat etmiş. Filmin çekimleri çok kolay olmamış; o esnada kanserle savaşmakta imiş Caligari. Aynı zamanda maddi zorluklarla da boğuşulmuş. Bunu bilen yönetmenin arkadaşı yapımcı Valerio Mastandrea, destek olması amacı ile yönetmenin de hayranı olduğu Martin Scorsese’ye aşağıdaki satırları içeren bir mektup göndermiş:

“Size çok basit bir sebepten yazıyorum. Sinemaya yürekten bağlı olduğunuzu biliyorum. İtalya’da da sizin gibi sinema aşığı bir yönetmen var. Hatta belki sizden daha fazla. Açıkçası, bazı şeyleri başarmak için sinema aşığı olmak yetmiyor, ancak 70li yaşlarına merdiven dayayan bu arkadaşın kendini ispat edebilmesi için çok fazla şansı yok. Şansı olduğunda bunu zaten başardı.”

Yalnız kaliteli filmler çıkarttı 2015’te İtalya. Ama Mia Madre dururken bu filmin Oscar adayı olması pek yerinde olmamış. Sorrentino’nun “Youth”u ve Matteo Garrone’nin “The Tale of Tales – Il Raccondo dei Racconti”si İngilizce olmalarından dolayı aynı kulvarda değiller, olsalardı esamesi okunamazdı zaten. İzlenebilir, karanlık ve başarılı, ancak başyapıt sayılmaz.

Nil Birinci