İlk film için iddialı ama milyon örneği bulunan bir konu seçmiş Guilio Ricciarelli. Başını sonunu bildiğimiz bir hikaye, bu sebeple öne çıkan soru: nasıl?

İşte tam da burada çuvallıyor İtalyan yönetmen. Tarihin en acımasız, duygu yoğunluğu en yüksek olaylarından, en derin yaralarından biri Auschwitz. 1958 yılında, olayın Alman halkı tarafından bilinmediği, otoriteler tarafından saklandığı bir zaman dilimindeyiz. Genç ve azimli savcımız olayın peşine düşüyor ve olaylar gelişiyor. Film savcının bu olay karşısındaki araştırma tutkusu, hırsını ve azmini anlatabiliyor ancak; hissettikleri, iniş ve çıkışlarını değil. Aynı şekilde diğer insanlar da bu olaya karşı oldukça hassaslar; kimi konuyu kapatmak istiyor kimi deşmek. Herkes üzerindeki etkisi aynı değil. ancak bunları perdeye yansıtmakta oldukça başarısız kalmış. Auschwitz’in ne olduğunu bilmeseydik herhangi bir savaş esnasında yaşanan herhangi bir olay bütünü olduğunu düşunürdük en basitinden. Kabul, ilk filmi, belli ki iddialı olma çabasında. ama olmamış, fazla monoton, klasik dram ögeleri kullanılmış, akıcı değil, merak hissi sıfır, diyaloglar ve oyunculuk zayıf.

Yönetmen 50 yaşında ilk filmini çekmek yerine oyuncu olarak devam etmeliymiş demek kendisine karşı haksızlık olur, ancak Oscar adayı olması yanıltmasın; belki bir akademi klasiği olarak “tarihle ilgili bir film ekleyelim” kaygısı aday yapmış olabilir, kesinlikle filmin kendisi, kalitesi değil.

Nil Birinci