Paul Verhoeven’in on yıl aradan sonra çektiği ilk film Elle, adından başlamak gerekirse, Fransızca’da dışı cinsine yönelik işaret sıfatı (her, o). Bunu kanıtlarcasına dikkat çeken, işaret edilen bir kadın karakter başrolde. Basit bir tecavüz olayı ya da sıradan bir tecavüz kurbanı filmi değil bu, önceden belirtmekte fayda var. Zaten filmin başarısı da Verhoeven’in cinsel arzular, saplantılar, bastırılmış hisler ve içgüdülerin psikolojisi konusundaki ustalığından geliyor.

Michele bir kere çok kuvvetli bir karakter (zaten Huppert dışında kim oynayabilirdi ki). Tecavüz sonrası kendini paralayıp mağduru oynamak yerine önce yerden kırılan camları topluyor, tecavüze uğradığı elbisesini çöpe atıp köpüklü bir duş alıyor, sonra da kendine sushi sipariş ediyor. Hatta kedisiyle konuşup “İlla pençelerinle gözünü oy demiyorum ama bir dahaki sefere en azından orada durup izleme!” diye tembihliyor. Verdiği tepki hiç de sıradan olmadığı için hiçbir şey olmamış gibi hayatına devam edeceğini sanıyorsunuz. Hatta arkadaşlarına olaydan bahsederken bile: “Bunu nasıl anlatırım bilmiyorum, en iyisi öylece söylemek: tecavüze uğradım.” Öyle değil aslında, akıllıca yaklaşıyor konuya, kontrolü kaybetmemeye çalışıyor. Babası nedeniyle polise gitmiyor evet. Ama doktora görünüp muayene oluyor, evin kilitlerini değiştiriyor. Her ne kadar soğukkanlı görünse de psikolojisi de bozuluyor tabii ki; kabuslar, fırtına esnasında çamların çarpmasıyla elinde bıçakla uyumalar, şüpheci bir tavır edinmesi vs olaya karşı verdiği doğal tepkiler. Kurban rolünü kabul etmediğini söylemiştik, ancak toplumsal olarak kendisine farklı bir rol model bulamadığından, başına gelene nasıl bir tepki vereceğini de kendisi aramak zorunda. Film boyunca da bu arayışı seyrediyoruz.

Harika yönetilmiş, muhteşem oyunculuk içeren leziz bir film Elle.

Nil Birinci